Het kwam dit jaar wat later, maar inmiddels is de zomer hier volop aan de
gang. En dat betekent hitte en vochtigheid! Als ik drie stappen buiten heb gezet,
gutst het zweet al van mijn voorhoofd. 'Als mijn haar dan toch nat moet worden,
dan maar liever in het zwembad' dacht ik. Een buitenzwembad
in Tokyo is een schaars goed. Maar dit jaar was ik vast besloten om een geschikt
exemplaar in de stad te vinden. Een vriendin wees mij er op ééntje in Meguro, slechts een half uur van ons huis, goed bereikbaar met de trein en daarna nog een stukje lopen. Perfect! Dus
met frisse moed vertrokken Wiebe en ik gisteren richting Meguro, met als doel verfrissing.
Na tien warme minuten wandelen vanaf het station waren we daar ook echt aan toe. Ik had niet in de gaten dat we in het halletje al onze slippers moesten uitdoen, want ik zag nergens de bekende schoenenvakjes. Gelukkig werden we meteen gecorrigeerd en mochten we door met de slippers in de hand.
In de kleedkamer waren lockers waar mijn grote rugzak niet in paste. Dan maar mee naar de kant van het zwembad. Stelen doet hier toch niemand. Eerst moesten we nog langs een hindernis. Onder het mom van 'verplicht afspoelen voordat je het zwembad betreedt', springen er onmiddellijk twee niet te ontwijken douches aan als je door de gang naar het zwembad loopt. Ik moest rennen met mijn armen opzij om te zorgen dat de rugzak in mijn hand niet kletsnat werd. En dit natuurlijk drie keer omdat Wiebe het zo grappig vond.
Mijn zonnebril is in de zomer in Japan echt een verlengstuk van mijn gezicht. Het is niet voor niks dat de ogen van Japanners van die mooie spleetjes zijn: zij hoeven hun ogen niet dicht te knijpen tegen de zon en lijken totaal geen last te hebben van het felle licht in hun ogen. Maar ik dus wel en daarom loop ik met nat gedouchte Ray Ban de trap op naar het zwembad. Meteen komt er een badjongen in strakke zwarte zwembroek en wit hemd op me afgestapt. Hij zegt dat mijn zonnebril af moet. Ik doe wat hij vraagt zodat hij mijn verbaasde blik kan zien. Dan zegt hij: 'Nou eh, in elk geval als u in het water gaat, want anders raakt de badmeester in de war'. Dit is tenminste wat ik denk dat hij zei maar wat hij er precies mee bedoelde begrijp ik niet. Ik zeg 'ok' en mag doorlopen. Onder een afdakje leggen we de handdoeken en rugzak in de schaduw. Vervolgens begin ik Wiebe en mezelf in te smeren met factor 50. Als ik net klaar ben met het laatste been, komt er een andere badknaap op ons af. Hij verontschuldigt zich en lacht schaapachtig en ik weet dat ik weer iets verkeerds heb gedaan. Hij zegt dat ik de zonnebrandcreme moet afspoelen voordat we het water ingaan. Ik zeg dat wij juist in het water beschermd moeten zijn omdat daar de felle zon is. Ik probeer uit te leggen dat wij anders knalrood worden. Hij is zichtbaar in twijfel wat hij hiermee aan moet dus ik stel voor: 'Ik spoel alles eraf voordat we gaan zwemmen, behalve onze gezichten, maar die houden we dan te allen tijde boven water.' Hier heeft hij niet van terug en hij druipt af.
Zoals beloofd sprenkel ik wat water over onze ledematen en dan kunnen we eindelijk het diepe in. Wiebe springt met zijn zwembandjes steeds het water in en ik moet hem opvangen. Het is een leuk spelletje maar helaas van korte duur. Dit keer komt de échte oude badmeester eraan gebanjerd en hij richt zich tot Wiebe in het Japans: 'dat het verboden is om in het water te springen'. Wiebe begrijpt het maar al te goed en zegt tegen mij: 'We mogen ook niet spetteren he?' Ik herhaal nog een paar keer met een quasi boze stem wat er allemaal niet mag in het zwembad en Wiebe doet het vrolijk na.
We zijn nog geen 5 minuten in het water of een snerpende stem roept om dat iedereen zo snel mogelijk het bad uit moet. Dit ritueel is mij inmiddels bekend. Ieder uur moet het zwembad leeg zijn zodat het water kan worden gecontroleerd. Twee badknapen zwemmen heel plechtig borstcrawl met hun hoofden onder water om te kijken of alles daar in orde is. Tegelijkertijd is het de wissel van de wacht voor het badpersoneel. Dit gaat soms gepaard met een soort dansje met de armen. Ik vind het een prachtig gebeuren en omdat we toch 5 minuten niet in het water mogen, pak ik de camera uit de tas en begin ik te filmen. Na een minuut komt mijn grote vriend weer op mij af en laat mij de bekende gekruiste vingers zien. Dat mag natuurlijk niet! Hoe kon ik zo stom zijn? Ik verontschuldig me wederom met een 'sumimasen' maar bedenk geamuseerd dat deze actie vereeuwigd is op de camera! Daarna zwemmen we nog een uurtje braaf volgens de regels.
's Avonds thuis kwam ik erachter dat ik een (gouden) oorbel mis en toen ik vanmorgen opbelde om te vragen of ze die gevonden hebben, bleek dat inderdaad het geval. Wat een geweldig land is Japan. Het zou toch prachtig zijn als ze de oorbel tijdens de controle van het water hebben opgedoken...?!
Na tien warme minuten wandelen vanaf het station waren we daar ook echt aan toe. Ik had niet in de gaten dat we in het halletje al onze slippers moesten uitdoen, want ik zag nergens de bekende schoenenvakjes. Gelukkig werden we meteen gecorrigeerd en mochten we door met de slippers in de hand.
In de kleedkamer waren lockers waar mijn grote rugzak niet in paste. Dan maar mee naar de kant van het zwembad. Stelen doet hier toch niemand. Eerst moesten we nog langs een hindernis. Onder het mom van 'verplicht afspoelen voordat je het zwembad betreedt', springen er onmiddellijk twee niet te ontwijken douches aan als je door de gang naar het zwembad loopt. Ik moest rennen met mijn armen opzij om te zorgen dat de rugzak in mijn hand niet kletsnat werd. En dit natuurlijk drie keer omdat Wiebe het zo grappig vond.
Mijn zonnebril is in de zomer in Japan echt een verlengstuk van mijn gezicht. Het is niet voor niks dat de ogen van Japanners van die mooie spleetjes zijn: zij hoeven hun ogen niet dicht te knijpen tegen de zon en lijken totaal geen last te hebben van het felle licht in hun ogen. Maar ik dus wel en daarom loop ik met nat gedouchte Ray Ban de trap op naar het zwembad. Meteen komt er een badjongen in strakke zwarte zwembroek en wit hemd op me afgestapt. Hij zegt dat mijn zonnebril af moet. Ik doe wat hij vraagt zodat hij mijn verbaasde blik kan zien. Dan zegt hij: 'Nou eh, in elk geval als u in het water gaat, want anders raakt de badmeester in de war'. Dit is tenminste wat ik denk dat hij zei maar wat hij er precies mee bedoelde begrijp ik niet. Ik zeg 'ok' en mag doorlopen. Onder een afdakje leggen we de handdoeken en rugzak in de schaduw. Vervolgens begin ik Wiebe en mezelf in te smeren met factor 50. Als ik net klaar ben met het laatste been, komt er een andere badknaap op ons af. Hij verontschuldigt zich en lacht schaapachtig en ik weet dat ik weer iets verkeerds heb gedaan. Hij zegt dat ik de zonnebrandcreme moet afspoelen voordat we het water ingaan. Ik zeg dat wij juist in het water beschermd moeten zijn omdat daar de felle zon is. Ik probeer uit te leggen dat wij anders knalrood worden. Hij is zichtbaar in twijfel wat hij hiermee aan moet dus ik stel voor: 'Ik spoel alles eraf voordat we gaan zwemmen, behalve onze gezichten, maar die houden we dan te allen tijde boven water.' Hier heeft hij niet van terug en hij druipt af.
Zoals beloofd sprenkel ik wat water over onze ledematen en dan kunnen we eindelijk het diepe in. Wiebe springt met zijn zwembandjes steeds het water in en ik moet hem opvangen. Het is een leuk spelletje maar helaas van korte duur. Dit keer komt de échte oude badmeester eraan gebanjerd en hij richt zich tot Wiebe in het Japans: 'dat het verboden is om in het water te springen'. Wiebe begrijpt het maar al te goed en zegt tegen mij: 'We mogen ook niet spetteren he?' Ik herhaal nog een paar keer met een quasi boze stem wat er allemaal niet mag in het zwembad en Wiebe doet het vrolijk na.
We zijn nog geen 5 minuten in het water of een snerpende stem roept om dat iedereen zo snel mogelijk het bad uit moet. Dit ritueel is mij inmiddels bekend. Ieder uur moet het zwembad leeg zijn zodat het water kan worden gecontroleerd. Twee badknapen zwemmen heel plechtig borstcrawl met hun hoofden onder water om te kijken of alles daar in orde is. Tegelijkertijd is het de wissel van de wacht voor het badpersoneel. Dit gaat soms gepaard met een soort dansje met de armen. Ik vind het een prachtig gebeuren en omdat we toch 5 minuten niet in het water mogen, pak ik de camera uit de tas en begin ik te filmen. Na een minuut komt mijn grote vriend weer op mij af en laat mij de bekende gekruiste vingers zien. Dat mag natuurlijk niet! Hoe kon ik zo stom zijn? Ik verontschuldig me wederom met een 'sumimasen' maar bedenk geamuseerd dat deze actie vereeuwigd is op de camera! Daarna zwemmen we nog een uurtje braaf volgens de regels.
's Avonds thuis kwam ik erachter dat ik een (gouden) oorbel mis en toen ik vanmorgen opbelde om te vragen of ze die gevonden hebben, bleek dat inderdaad het geval. Wat een geweldig land is Japan. Het zou toch prachtig zijn als ze de oorbel tijdens de controle van het water hebben opgedoken...?!
