Op 3 februari vieren de Japanners 'Setsubun'. Zij noemen dit het begin van de lente. Niet dat het dan al warm is of dat er zelfs ook maar een knopje van een bloesem te bespeuren is.... Nee, als ze het maar vroeg genoeg vieren, dan komt die lente vast ook wel snel. Bovendien doen ze alles graag ruimschoots op tijd want in Japan houdt men nou eenmaal niet van laat en al helemaal niet van 'te laat'. Om een voorspoedig nieuw begin in te luiden, zegt men tijdens Setsubun de volgende leus: 'Onni wa soto, fuku wa uchi'! Het bekent: Kwade geesten (ellende) naar buiten en goede geesten (hoop) naar binnen! Dit gaat uiteraard weer gepaard met een grote schoonmaak. Maar ook, en dit is minder voorspelbaar...., met het gooien van bonen! Het is vergelijkbaar met het westerse ritueel van rijst gooien tijden huwelijken. Zoals de rijst symbool staat voor het toewensen van vruchtbaarheid aan een pas getrouwd stel, zo symboliseren de bonen ' de hoop op een vruchtbaar nieuw jaar'.
Wij hebben dit hele feest vorig jaar volledig gemist maar gelukkig hebben dit jaar twee keer 'Setsubun' gevierd. De eerste keer bij onze vrienden thuis in Kamakura. Chikako had een masker opgezet en kwam door de tuin aangerend. Haar twee dochters, Wiebe en ik moesten 'deze boze geest' proberen te verjagen door droge bonen tegen haar aan te gooien. De kids vonden het erg grappig en spannend en de boontjes werden daarna als borrelnootjes opgegeten. De rest van de middag rende iedereen met maskers op achter elkaar aan. Ik was blij om te zien dat Wiebe's fobie voor maskers, waar hij anderhalf jaar geleden nog ernstig aan leed, als sneeuw voor de zon verdwenen bleek te zijn. Voor sneeuw is hij trouwens ook niet meer bang, dus hij gaat met rasse schreden vooruit!
De maandag daarna was het 3 februari en gingen Wiebe en ik met Stephanie, een Amerikaanse vriendin die vlakbij ons woont, en haar twee zoons van 6 en 4 en haar babydochter naar de Hachiman Shrine. Stephanie vertelde dat ze ook met sinaasappels gooiden dus we lieten de fietshelmpjes van de jongens voor alle zekerheid maar op de hoofden zitten. Op een podium stonden priesters en ander tempel-personeel met daarvoor een heel groot en gretig publiek. En al snel vlogen de zoete rijstballen en mandarijnen ons om de oren. Ik stond achteraan want ik was natuurlijk niet vroeg genoeg vooraan gaan staan, waardoor de kleinere zakjes met pinda's en bonen eerst niet ver genoegkwamen. Maar als fanatieke lange Europeaan heb ik er toch een paar weten te bemachtigen en de oudste zoon van Stephanie deed ook lekker mee. Wiebe snapte er weinig van maar hij kreeg uiteindelijk weer zijn borrelhapje dus hij vond het allemaal wel best.
De meeste Japanners weten niet eens precies wat ze op 3 februari vieren... Dat komt omdat voor de Japanner alleen het feit dat hij een vrije dag heeft, belangrijk is. Dan hoeft hij namelijk niet te werken en belangrijker nog: dan werken zijn collega's ook niet. Veel kantoren geven hun werknemers toch zo'n 20 vakantiedagen. Maar in de praktijk wordt er hooguit twee keer een lang weekend vrij genomen. Een Japanner heeft geleerd dat het egoïstisch is om een hele week (of langer nog, stel je voor!) met vakantie te gaan. Want dat betekent altijd dat er anderen zijn die wel moeten werken, en extra hard bovendien, dankzij jou!
Vakantie vieren is dus uit den boze. Een Japanse vriendin van mij, die met een Nederlander is getrouwd en een stuk ruimer is van geest dan de meeste van haar landgenoten, vertelde me dat ze na haar vakantie een lichte, zongebruinde tint had, wat in Japan trouwens sowieso al als eigenaardig wordt gezien. Dus de eerste dag dat ze weer terug was op kantoor moest ze haar excuses daarvoor aan bieden, hoogst persoonlijk bij al haar 'meerderen' op de afdeling.
Ook de collega's van Pieter vinden onze reizen en tripjes inmiddels de spuigaten uitlopen. Hij wordt er steeds vaker op aangesproken. In plaats dat ze nou blij zijn met onze overmatige interesse in hun vaderland....! Maar goed, na twee weken vakantie in de afgelopen twee maanden, beperken we ons voorlopig maar even tot de feestdagen van de kalender. Gelukkig zijn dat er een stuk meer dan in Nederland.
Wij hebben dit hele feest vorig jaar volledig gemist maar gelukkig hebben dit jaar twee keer 'Setsubun' gevierd. De eerste keer bij onze vrienden thuis in Kamakura. Chikako had een masker opgezet en kwam door de tuin aangerend. Haar twee dochters, Wiebe en ik moesten 'deze boze geest' proberen te verjagen door droge bonen tegen haar aan te gooien. De kids vonden het erg grappig en spannend en de boontjes werden daarna als borrelnootjes opgegeten. De rest van de middag rende iedereen met maskers op achter elkaar aan. Ik was blij om te zien dat Wiebe's fobie voor maskers, waar hij anderhalf jaar geleden nog ernstig aan leed, als sneeuw voor de zon verdwenen bleek te zijn. Voor sneeuw is hij trouwens ook niet meer bang, dus hij gaat met rasse schreden vooruit!
De maandag daarna was het 3 februari en gingen Wiebe en ik met Stephanie, een Amerikaanse vriendin die vlakbij ons woont, en haar twee zoons van 6 en 4 en haar babydochter naar de Hachiman Shrine. Stephanie vertelde dat ze ook met sinaasappels gooiden dus we lieten de fietshelmpjes van de jongens voor alle zekerheid maar op de hoofden zitten. Op een podium stonden priesters en ander tempel-personeel met daarvoor een heel groot en gretig publiek. En al snel vlogen de zoete rijstballen en mandarijnen ons om de oren. Ik stond achteraan want ik was natuurlijk niet vroeg genoeg vooraan gaan staan, waardoor de kleinere zakjes met pinda's en bonen eerst niet ver genoegkwamen. Maar als fanatieke lange Europeaan heb ik er toch een paar weten te bemachtigen en de oudste zoon van Stephanie deed ook lekker mee. Wiebe snapte er weinig van maar hij kreeg uiteindelijk weer zijn borrelhapje dus hij vond het allemaal wel best.
De meeste Japanners weten niet eens precies wat ze op 3 februari vieren... Dat komt omdat voor de Japanner alleen het feit dat hij een vrije dag heeft, belangrijk is. Dan hoeft hij namelijk niet te werken en belangrijker nog: dan werken zijn collega's ook niet. Veel kantoren geven hun werknemers toch zo'n 20 vakantiedagen. Maar in de praktijk wordt er hooguit twee keer een lang weekend vrij genomen. Een Japanner heeft geleerd dat het egoïstisch is om een hele week (of langer nog, stel je voor!) met vakantie te gaan. Want dat betekent altijd dat er anderen zijn die wel moeten werken, en extra hard bovendien, dankzij jou!
Vakantie vieren is dus uit den boze. Een Japanse vriendin van mij, die met een Nederlander is getrouwd en een stuk ruimer is van geest dan de meeste van haar landgenoten, vertelde me dat ze na haar vakantie een lichte, zongebruinde tint had, wat in Japan trouwens sowieso al als eigenaardig wordt gezien. Dus de eerste dag dat ze weer terug was op kantoor moest ze haar excuses daarvoor aan bieden, hoogst persoonlijk bij al haar 'meerderen' op de afdeling.
Ook de collega's van Pieter vinden onze reizen en tripjes inmiddels de spuigaten uitlopen. Hij wordt er steeds vaker op aangesproken. In plaats dat ze nou blij zijn met onze overmatige interesse in hun vaderland....! Maar goed, na twee weken vakantie in de afgelopen twee maanden, beperken we ons voorlopig maar even tot de feestdagen van de kalender. Gelukkig zijn dat er een stuk meer dan in Nederland.
