Er zullen zeker landen bestaan waar de zomers nog véél warmer zijn, maar voor mij is het beslist nieuw om kreetjes van blijdschap te slaken als het gaat regenen en ongeduldig af te tellen naar de eerste herfstdag, alsof het om een feestdag gaat.
De échte zomer duurt ruim twee maanden en vandaag zijn we nog niet over het hoogtepunt heen als je het mij vraagt. Meestal wapen ik me goed tegen de hitte met allerlei zonwerende attributen als ik naar buiten ga. Behalve mijn zonnebril en zonnebrandcrème, waar je Japanners zelden tot nooit mee in de weer ziet, wapper ik als een idioot met een oosterse waaier en als ik niet steeds Wiebe aan een hand zou hebben, dan had ik vermoedelijk ook veel vaker met mijn UV-proof parasol gelopen...
De Japanse vrouw gaat nog veel verder dan dit. Haar schouders zijn sowieso altijd bedekt, maar vaak worden er ook nog lange witte handschoenen gedragen, evenals uv-panty's en petjes met een zonneklep tot op kin hoogte. Pieter vindt het geen gezicht, maar hij realiseert zich misschien ook niet helemaal wat het uiteindelijke doel van al deze toetakelingen is: een sneeuwwit, rimpelloos perzikenhuidje. Het resultaat is wel dat de Japanse dames er, behalve wat pips om de neus, er goed uitzien en vrijwel altijd minstens 5 jaar jonger lijken dan ze daadwerkelijk zijn.
Omdat we deze week twee dagen iets minder extreme hitte hadden in de stad dan de weken ervoor, had ik gisteren bedacht dat ik wel op de fiets naar mijn lunchafspraak in Kamiyacho zou kunnen, zodat ik op de terugweg meteen door kon fietsen naar de sportschool, in plaats van steeds over te moeten stappen met de metro. Dat was heel naïef van me. Na een half uur in een slakkengang gefietst te hebben, duurde het een kwartier voordat ik weer was bijgekomen in de airco van het restaurant. Terwijl mijn buitenkant ruimschoots voorzien was van vocht, waren de glazen drinkwater niet aan te slepen. En na de lunch moest ik weer door die zelfde hitte ploeteren naar poweryoga. Ik was ook nog eens aan de late kant, dus half rennend kwam ik aan in de les en na deze warming-up kon de hele les niet stoppen met zweten. Ik hoop dat ze de matjes wekelijks reinigen..... Het goede nieuws is dat we weer een dag dichter bij de herfst zijn en lang leve de metro!
En natuurlijk zien we de zon ook heel vaak stralend tegemoet. Foto: Juli 2013 in Yonago, Japan.
De échte zomer duurt ruim twee maanden en vandaag zijn we nog niet over het hoogtepunt heen als je het mij vraagt. Meestal wapen ik me goed tegen de hitte met allerlei zonwerende attributen als ik naar buiten ga. Behalve mijn zonnebril en zonnebrandcrème, waar je Japanners zelden tot nooit mee in de weer ziet, wapper ik als een idioot met een oosterse waaier en als ik niet steeds Wiebe aan een hand zou hebben, dan had ik vermoedelijk ook veel vaker met mijn UV-proof parasol gelopen...
De Japanse vrouw gaat nog veel verder dan dit. Haar schouders zijn sowieso altijd bedekt, maar vaak worden er ook nog lange witte handschoenen gedragen, evenals uv-panty's en petjes met een zonneklep tot op kin hoogte. Pieter vindt het geen gezicht, maar hij realiseert zich misschien ook niet helemaal wat het uiteindelijke doel van al deze toetakelingen is: een sneeuwwit, rimpelloos perzikenhuidje. Het resultaat is wel dat de Japanse dames er, behalve wat pips om de neus, er goed uitzien en vrijwel altijd minstens 5 jaar jonger lijken dan ze daadwerkelijk zijn.
Omdat we deze week twee dagen iets minder extreme hitte hadden in de stad dan de weken ervoor, had ik gisteren bedacht dat ik wel op de fiets naar mijn lunchafspraak in Kamiyacho zou kunnen, zodat ik op de terugweg meteen door kon fietsen naar de sportschool, in plaats van steeds over te moeten stappen met de metro. Dat was heel naïef van me. Na een half uur in een slakkengang gefietst te hebben, duurde het een kwartier voordat ik weer was bijgekomen in de airco van het restaurant. Terwijl mijn buitenkant ruimschoots voorzien was van vocht, waren de glazen drinkwater niet aan te slepen. En na de lunch moest ik weer door die zelfde hitte ploeteren naar poweryoga. Ik was ook nog eens aan de late kant, dus half rennend kwam ik aan in de les en na deze warming-up kon de hele les niet stoppen met zweten. Ik hoop dat ze de matjes wekelijks reinigen..... Het goede nieuws is dat we weer een dag dichter bij de herfst zijn en lang leve de metro!
En natuurlijk zien we de zon ook heel vaak stralend tegemoet. Foto: Juli 2013 in Yonago, Japan.
